Եսասեր Հսկան /մաս 2/

Հետո գարունը եկավ և ամբողջ քաղաքը լցվեց փոքր բողբոջներով և թռչուններով: Միայն Եսասեր Հսկայի այգում դեռ ձմեռ էր: Թռչունները չէին ցանկանում երգել այնտեղ, որտեղ չկային երեխաներ և ծառերը մոռացել էին իրենց բողբոջների մասին: Միակ մարդիկ, ովքեր խնդրում էին, Ձյունն էր և Սառույցը:

 – Գարունը մոռացել է այս այգիի մասին, – գոռում էին նրանք,- այսպիսով մենք պետք է ապրենք այստեղ ամբողջ տարի:

Ձյունը փակել էր խոտը իր գեղեցիկ սպիտակ թիկնոցով և Սառույցը բոլոր ծառերը արծաթով ներկեց: Հետո նրանք հրավիրեցին ՀՅուսիսային քամիին, որպեսզի մանան նրա հետ և նա եկավ: Նա փաթաթված էր մորթով և նա ամբողջ օրը ոռնում էր այգու մասին.

-Ես չեմ կարողանում հասկանալ ինչու է Գարունը այսքան ուշ գալիս, – ասաց Եսասեր Հսկան, և նստեց պատուհանին ու նայեց իր ցուրտ սպիտակ այգուն, –   Ես համոզված եմ, որ եղանակը կփոխվի:

 

Բայց գարունն երբեք չեկավ , ամառը նույնպես: Աշունը ոսկե մրգեր տվեց բոլոր այգիներին, բայց Հսկայի այգուն նա ոչ մի հատ չտվեց:

-Նա շատ եսասեր է, – ասաց նա:

Այսպիսով այստեղ միշտ ձմեռ է և Հյուսիսային քամին և Կարկուտը, և Սառույցը, և Ձյունը պարում էին ծառերի միջով:

Մի առավոտ Հսկան իր մահճակալի մեջ, երբ նա լսեց մի շատ հաճելի երգ: Այդ երաժշտությունը այնքան քաղցր էր նրա ականջների համար, հետո նա կարծեց, որ դրանք պիտի Թագավորի մոտ անցնող երաժիշտները լինեն: Դա իրականում միայն դրսում երգող փոքր կանեփուկ էր: Բայց նա վաղուց իր այգում լսել էր թռչունների երգելը և հիմա այս երաժշտությունը ամենալավ  երաժշտությունն էր աշխարհում: Հետո Կարկուտը դադարեց պարել իր գլխի վրայով և Հյուսիսային քամին դադարեց ոռնալ և մի համեղ հոտ եկավ պատուհանի բաց փեղկի միջով.

-Ես հավատում եմ, որ գարունը վերջապես եկել է, – ասաց Հսկան, և նա վեր կացավ մահճակալից և դուրս նայեց: