Եսասեր հսկան /մաս 3/

Ի՞նչ նա տեսավ:

Նա տեսավ հրաշալի տեսարան: Երեխաները ներս սողոցկեցին պատի փոքրիկ ծակի միջով և նրանք նստել էին ծառերի ճյուղերին: Յուրաքանչյուր ծառին փոքրիկ երեխաներ էին: Եվ ծառերը կրկին բողբոջեցին: Թռչունները թռչում էին բերկրանքով ծլվլում և ծաղիկները նայում էին կանաչ խոտից և ծիծաղում: Դա գեղեցիկ տեսարան էր, միայն մի անկյունում էր դեռ ձմեռ: Դա այգու ամենահեռու անկյունն էր և փոքրիկ տղան կանգնած էր այնտեղ: Նա այնքան փոքր էր, որ չկարողացավ հասնել ծառի ճյուղերին և նա տափառում էր դրա շուրջը ու դառնորեն լացում: Խեղճ ծառը դեռ ծածկված էր ձյունով և սառույցով.

-Բառցացիր փոքրիկ տղա, – ասաց ծառը, բայցըփոքրիկ տղան շատ փոքիրկ էր:

Եվ Հսկայի սիրտը հալչեց, երբ նա դուրս նայեց,

-Ինչքն Եսասեր էի ես, – ասում էր նա, – հիմա ես հասկացել եմ ինչու գարունը այստեղ չեկավ: Ես պիտի դնեմ այդ խեղճ փոքրիկ տղային ծառի վերևին և հետո ես կջարդեմ պատը և իմ այգին կլինի երեխաների խաղահրապարակը ընդմիշտ:

Նա իսկապես շատ զխճում էր նրա համար ինչ արել էր:

Այսպիսով նա իջավ աստիճաններով և կամաց բացեց մուտքի դուռը և դուրս եկավ այգի:  Բայց երբ երեխաները տեսան նրան, նրանք վախեցան հետո բոլորը վազեցին և Ձմեռը կրկին եկավ այգի: Միայն փոքրիկ տղան չվազեց: Նրա աչքերը լցված էին արցունքներով , այդ պատճառով նա չտեսավ Հսկայի մոտեցումը: Եվ հսկան կանգնեց նրա ետևում և քնքշությամբ դրեց նրան իր ձեռքի վրա և բարձրացրեց ծառի վրա: Եվ ծառը միանգամից բողբոջեց, թռչունները եկան և երգեցին դրա վրա, փաքրիկ տղան ձգեց իր երկու թևերը և գրկեց հսկայի վիզը և համբուրեց նրան: Երբ մնացաց երեխաները  տեսան, որ Հսկան այլևս չար չէր, ետ վազեցին և Գարունը եկավ նրանց հետ միասին.

-Հիմա սա ձեր այգինէ, փոքրիկ երեխաներ, – ասաց Հսկան և նա վերցրեց մեծ կացին և ջարդեց պատը: Երբ մարդիկ ժամը տասներկուսին գնում էին շուկա, նրանք տեսնում էին Հսկային երեխաների հետ խաղալուց ամենագեղեցիկ այգում, որը նրանք տեսել էին: